Γειτονιές που αγάπησα

Εν αναμονή της νέας μου μετ΄εμποδίων απόδρασης  στην πρωτεύουσα, έρχονται  στην μνήμη μου οι συχνές ,ολιγοήμερες αποδράσεις  που όφειλα να κάνω  και που με γέμιζαν ικανοποίηση και  χαρά. Αισθάνομαι ευγνωμοσύνη γι' αυτό που έζησα.....είχα ελευθερία, χρόνο, καλή διάθεση και καθώς αισθανόμουνα ότι η απόδραση αυτή είχε περιορισμένη χρονική διάρκεια, αξιοποιούσα την κάθε στιγμή ώστε να νοιώθω ότι  έχω πλούσιες και άφθονες εμπειρίες..........Η  ολιγόλεπτη  καθημερινή μου βόλτα στην περιοχή Μέτς που έζησα δύο χρόνια περίπου ,μου έγινε πλέον καθημερινή συνήθεια......η απόλυτη θέα που απλωνόταν μπροστά μου με την Ακρόπολη και τον Λυκαβητό, αναγκαία συνήθεια.......το τοπίο κάθε φορά μου φαινόταν και πιο συναρπαστικό, ήταν όμως πάντα διαφορετικό, ανάλογα με την ώρα και βέβαια τον καιρό........Θυμάμαι κάποια δροσερά φθινοπωρινά πρωινά να με μαγεύει η θέα του Παρθενώνα, καθώς ήταν λουσμένος με το αττικό καθαρό ηλιακό φως κάτω από  το γαλάζιο του ουρανού ,το ίδιο και ο Λυκαβητός.......η εικόνα ήταν θεϊκή και άθελα μου αισθανόμουνα την ανάγκη να προσφέρω ύμνους στο Θεό  αρχικά για να θυμηθώ και τις ανάγκες μου μετά και να ζητήσω την παρέμβαση Του καθώς και  του μεγαλομάρτυρα Γεωργίου............ με αίσθημα αυτάρκειας  επέστρεφα .......για να επανέλθω μετά από κάποιες ώρες.......αυτή η πρωινή μου βόλτα αντικαθιστούσε την καθημερινή συνήθεια μου στο σπίτι μου στην επαρχία, να ανοίγω τα παραθυρά μου, μόλις ξυπνούσα και να κοιτώ τον ουρανό...στην επιστροφή είχα πάντα θέα τον Υμηττό......ψηλός, γκρίζος, άχαρος με προσγείωνε στην πραγματικότητα και στην καθημερινότητα.......άσε πού ήταν και συννεφιασμένος πολλές φορές με κάτι γκριζόμαυρα σύννεφα που με φόβιζαν......μέχρι να διαλυθούν........Απέφευγα να βλέπω μπροστά μου τον Υμηττό και το τέλος του δρόμου και κοιτούσα δεξιά και αριστερά.......όλο και κάτι ανακάλυπτα.......από καιρό είχα δει  ένα διαφορετικό μαγαζί  με είδη δώρων και παιχνιδιών θάλεγα, που ήταν βγαλμένο από κάποιο παραμύθι.......ο δρόμος ανηφορικός  με κούραζε λίγο και για να χαλαρώσω,  έβαζα στοίχημα αν το μαγαζί  αυτό θα ήταν σήμερα κλειστό ή ανοιχτό.......το λάτρεψα αυτό το μαγαζί  διότι ασκούσε μία ανεπανάληπτη γοητεία......ήταν μικρό, απέριττο, χαμηλοτάβανο και δίπατο με εσωτερική ξύλινη σκάλα που γινόταν αόρατη από τα πολλά και περίεργα στολίδια που βρισκόταν στα σκαλοπάτια της.......βρισκόταν στην 'ερημιά' όπως  πολύ σωστά ομολόγησε η ιδιοκτήτρια του μετά τη γνωριμία μας, αλλά έδινε χαρά σε μικρούς και μεγάλους με τα ασυνήθιστα δώρα και όχι μόνο....δεύτερο δεκαπενθήμερο του Νοεμβρίου ήταν φορτωμένο με χριστουγεννιάτικα στολίδια.......η παρουσία των οποίων ήταν αισθητή από μακρυά διότι στόλιζαν το πεζοδρόμιο, όταν το μαγαζί ήταν ανοιχτό......αν ήταν κλειστό, όλα ήταν μέσα σε απόλυτη θέα από το δρόμο και σε ταξίδευαν στο όνειρο....τα πρωινά συνήθως το μαγαζί  ήταν κλειστό.....είχε στην μία από τις δύο βιτρίνες που έμοιαζαν με διάπλατα ανοιχτά παράθυρα παλιάς μονοκατοικίας, ένα ανοιχτό βιβλίο που φωτιζόταν  από το χαμηλό φως μιας πανέμορφης λάμπας και εκεί έγραφε το ωράριο λειτουργίας του.......λίγες ώρες καθημερινά.......άλλο ένα κομμάτι  της γοητείας του.......είχε σίγουρα λίγους ,αλλά εκλεκτούς πελάτες........προτιμούσα το κατάστημα κλειστό.....η παρουσία μου στις βιτρίνες του δεν ήταν ενοχλητική σίγουρα σε κανένα, αλλά σε υπερθετικό βαθμό η παρατηρητικότητά μου διεισδυτική.......το μαγαζί αυτό με οδηγούσε σε έναν παραμυθένιο κόσμο.....ένοιωθα σαν την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων......είχε τόσα  πολλά μισάνοιχτα σεντούκια απ΄όπου έβγαιναν  απίθανες φιγούρες ,ονειρικές, χαρούμενες........υπήρχαν σε φυσική μορφή και σε υψηλή αισθητική, άγγελοι  με κατάλευκα, πελώρια φτερά ,σε στάση προσευχής. Κρατούσαν  στα χέρια τους ένα μικρό κατάλευκο αναμμένο κεράκι που έφεγγε ένα μικρό τετράδιο με νότες......    και με τα χείλη μισάνοιχτα, έψελναν  ύμνους στο Θεό.......πιο πέρα ήταν σε φυσική μορφή το κοριτσάκι με τα σπίρτα και με το θλιμμένο χαμόγελο και λίγο πιο μέσα ο παπουτσωμένος γάτος και ότι άλλο υπάρχει στα  διαχρονικά παραμύθια.........ξέροντας πλέον το ωράριο λειτουργίας του  καταστήματος  επιδίωκα να περάσω τις ώρες που θα ήταν ανοιχτό.......όλες οι φιγούρες στο πεζοδρόμιο........σε προκαλούσαν να διαλέξεις    ......η γνωριμία μου με την ιδιοκτήτρια του μαγαζιού 'μοάτσο' με ξάφνιασε....οι... πανέμορφες κούκλες με την αγγελική μορφή και όλα τα υπόλοιπα σε φυσικό μέγεθος δεν ήταν για πώληση. Προς πώληση ήταν τα μικρά είδη δώρων,   έτσι έπρεπε να είναι......το διαφορετικό μαγαζί που    σε οδηγεί στο όνειρο έπρεπε να είναι εκεί με όλα στολίδια του............

Ο δικός μας Αη Μηνάς

Aναδημοσίευση από την εφημερίδα Πατρίς του Ηρακλείου Κρήτης

γράφει ο Δημήτρης Σάββας.

                    Κατά το έτος 1826,την εποχήν εκείνην του τρόμου και των σφαγών,καθ΄ην κατά πολλούς  τρόπους  επεβουλεύετο η ζωή των Χριστιανών, οι Τούρκοι ενόμισαν ότι η καταλληλοτέρα περίστασις,ίνα κορέσωσι την φανατικήν αυτών μανία κατά των Χριστιανών,ήτο η ημέρα Πάσχα,18η Απριλίου,ότε θα εύρισκον αυτούς συνηγμένους εν τω ιερώ ναώ της Μητροπόλεως,τιμωμένω επ΄ονόματι του Μεγαλομάρτυρος Μηνά,και θα τους κατελάμβανον απαρασκεύους και ανικάνους να υπερασπίσωσιν εαυτούς.Ινα δε αποπλανήσωσι την προσοχήν της εγχωρίου Διοικήσεως έβαλον πυρ εις διάφορα μέρη της πόλεως και προκάλεσαν πυρκαιάν εις συνοικίας μεμακρυσμένας της Μητροπόλεως.
Και ήδη,αρξαμένης της ιεράς Λειτουργίας,ανεγιγνώσκετο το Ευαγγέλιον,ότε τα μανιώδη στίφη είχον περικυκλώσει τον Ιερόν Ναόν και ήσαν έτοιμα να ορμήσουν και αρχίσουν το αποτρόπαιον της σφαγής έργον.
Αλλ' αίφνης  τις γέρων εμφανίζεται μεταξύ αυτών έφιππος περιτρέχων τον ναόν και μετά γυμνού του ξίφους αποδιώκων αυτούς.
Ευθύς δε οι βάρβαροι περιδεείς ετράπησαν εις φυγήν,καταληφθέντες υπό φόβου ακατανοήτου και ούτως εματαιώθη το καταχθόνιον αυτών σχέδιον δια της προστασίας του Μεγαλομάρτυρος Μηνά,όστις ενεφανίσθη υπό το πρόσωπον του πολιού γέροντος.
Αυτά αναφέρει ο αείμνηστος Ν. Ζευγαδάκης,του οποίου η θεολογική κατάρτιση αλλά και πνευματική συνεισφορά είναι μοναδική.θέλει να τονίσει την πατρική αγάπη,την προσφορά,την έννοια του Πολιούχου και προστάτη της πόλης μας,του πατέρα των Καστρινών,του Μεγαλομάρτυρα Αγίου Μηνά.... 
Ο θεμέλιος λίθος του μητροπολιτικού ναού μπαίνει το 1862 και τα εγκαίνια έγιναν το 1895.Δύσκολες εποχές,σκληρά χρόνια,περίοδοι με επαναστάσεις,σφαγές,ανέχεια και κακουχίες.Μεγάλος ήταν ο ενθουσιασμός των κατοίκων του μεγάλου Κάστρου και οι τελετές δεν  εξαντλήθηκαν σε μία μέρα.
Επί τρείς ημέρες η Κρήτη πανηγύριζε και το Ηράκλειο φωταγωγημένο άλλαξε όψη.
Η μαντινάδα που ακολουθεί μας δίνει πλήρη εικόνα:
"Σπίτια,σοκάκια και τσαρσιά,τώρα μορφίσαν όλα,τώρα που ξετελεύτηκε ο Αη Μηνάς στη Χώρα".
Σάββατο αργά και Κυριακή η νύχτα ήταν μέρα απού τα φώτα που΄φτανε και ΄ριχταν στον αέρα. Λάμπες,φανάρια και κεριά,χρωματιστά κανδήλια όλη η Χώρα ήφεγγε σα να'τα μέρα ίδια......
Οι  Καστρινοί όμως ήθελαν τον Αγιο τους εκτός από πολεμιστή,προστάτη και ήρωα,πατέρα,αδελφό και φίλο,μπροστάρη ,έτοιμο για την αντιμετώπιση κάθε κακού.......ήταν αδιανόητο για τους γεωργούς,προτού ξεκινήσουν την σπορά τους,συγγενείς,γνωστοί και φίλοι να μη τους ευχηθούν ,παρόντος και του Αγίου Μηνά.....
Χαρακτηριστική είναι η παρακάτω μαντινάδα:
"Τα έχει σας αμέτρητα ως κι οι καλοχρονιές σας και σαν τον Αγιο  Μηνά,ψηλές οι θεμωνιές σας......"
Οι παλιότεροι τον  ''έβλεπαν'' τις νύχτες να περνά τρέχοντας με τ΄άλογό του από τα στενοσόκακα της πόλης και να τους φροντίζει,να τους προστατεύει..... ..
Ο  Αγιος Μηνάς έχει περάσει στην τοπική κρητική ποίηση,στη ρίμα και στις μαντινάδες,επιβεβαιώνοντας την αγάπη και την προσήλωση των Καστρινών αλλά  και όλων των Κρητικών... 
Και μια προσωπική μαρτυρία από  τη Μινωίτισσα: Τριγυρνούσα σαν παιδί  πολύ συχνά στα σοκάκια γύρω από τον Αγιο Μηνά,νοιώθω πολύ δέος  στο άκουσμα του ονόματός του,έχω νοιώσει την ευλογία του και 'εχω  αισθανθεί το μεγάλωμά μου και το πέρασμα του χρόνου  από τους χτύπους του μεγάλου ρολογιού του που ακουγόταν τότε σ΄ όλη τη πόλη......ακόμη αντηχούν στα αυτιά μου οι ρυθμικοί χτύποι του  ρολογιού του που πλέον τους ακούω πολύ σπάνια έως καθόλου.....

Όαση στο κέντρο της Αθήνας

Καλώς ήρθε και ο Νοέμβρης.....ετοιμάζομαι και πάλι για μια νέα απόδραση,σ΄΄αγνωστη γειτονιά ξανά,αλλά στην ίδια πόλη,την λατρεμένη μου Αθήνα. Σαν τη διαφήμιση με τις καφετέριες Δελιολάνη κατάντησα,αν αρχίσω να απαριθμώ τις γειτονιές που πάντα σαν επισκέπτης γνώριζα και για δύο χρόνια περίπου τριγυρνούσα....εδώ και μία δεκαετία περίπου.....Σε κάθε αλλαγή γειτονιάς μεταφέρω την επιθυμία μου να τη γνωρίσω,περπατώντας και καταγράφοντας ότι μπορώ να καταγράψω.Μια καλή νεράιδα μου υποδεικνύει με το μαγικό ραβδί της ότι ομορφότερο μπορώ να γνωρίσω και έτσι με καλή διάθεση ξεκινώ πάντα τις περιπλανήσεις μου.Ηταν Νοέμβρης του 2005 που γνώρισα την περιοχή Μέτσ και ιδιαίτερα το δρόμο Μάρκου Μουσούρου,τον δρόμο που λάτρεψα και θα προσπαθήσω να περιγράψω με τα μάτια της ψυχής μου.....15 λεπτά χρειαζόμουν μόνο για να τον διασχίσω.....είναι μικρός,ήσυχος,μαγευτικός δρόμος ,κάθετος σε δύο πολυσύχναστους λεωφόρους,τη λεωφόρο Αρδηττού λίγο πριν το Καλλιμάρμαρο και τη λεωφόρο Υμηττού στο ύψος του Α΄Νεκροταφείου.Την ύπαρξη του νεκροταφείου την πρόδιδαν τα λιγοστά λουλουδάδικα απέναντι,στο τέλος του δρόμου,τα οποία δημιουργούσαν μια ευχάριστη ατμόσφαιρα στη τσιμεντένια πόλη....ποικιλίες κι ποσότητες ανθισμένων και μη φυτών μέσα στο φθινόπωρο που σε προκαλούσαν να τα αποκτήσεις για να ομορφύνουν το άχαρο σου μπαλκόνι ή να τα προσφέρεις δώρο σε φίλο.....και να ξεχάσεις τον απόλυτο προορισμό τους......λίγο χαμηλότερα και κατηφορικά όπως συνήθως τον διέσχιζα,περνούσα μπροστά από πανύψηλα δένδρα που κοσμούσαν τα φθαρμένα,στενά πεζοδρόμια μπροστά από αυλές και κήπους σπιτιών,ερμητικά κλειστών,παλαιών νεοκλασσικών ή μη κτιρίων σκορπισμένα ανάμεσα σε νέες πολυκατοικίες ή χαμηλές φτωχικές μονοκατοικίες......περπατούσα και θαύμαζα,περπατούσα και ανακάλυπτα το συνδυασμό του παλιού με του νέου,του παρελθόντος και του παρόντος....ανακάλυπτα έναν δρόμο χωρίς διαβάτες να σε προσπερνούν βιαστικά με το άγχος ζωγραφισμένο στο πρόσωπό τους ή να σε κοιττούν περίεργα που περπατάς αργά και διερευνητικά.....έβλεπα σπίτια με λογιών-λογιών λουλούδια,τα οποία είχαν σκαρφαλώσει μέχρι την οροφή τους,καθώς ήταν ακλάδευτα και απεριποίητα έδώ και αρκετά χρόνια.Κάποια ήταν άγνωστα σε μένα ,αλλά ήταν πολύ σοφά και χρήσιμα που μπόρεσαν και κάλυψαν με την ομορφιά τους τους ξεβαμμένους τοίχους,τις ξεθωριασμένες κολώνες και τα σκονισμένα ξύλινα πορτοπαράθυρα που μαρτυρούσαν την αίγλη και τον πλούτο των ιδιοκτητών τους......και καθώς προχωρούσα με περίμεναν δύο εκπλήξεις ......η μία και σημαντικότερη ήταν πως λίγο πρίν το τέλος του δρόμου,αντίστροφα από τον αύξοντα αριθμό του,΄΄εχω σε πλήρη ορατότητα δύο μνημεία,την Ακρόπολη αριστερά και τον Λυκαβηττό δεξιά....καθώς περπατούσα σ΄αυτόν τον ήσυχο και ερημικό δρόμο,χωρίς περίεργους και βιαστικούς διαβάτες,άπλωνα τα χέρια μου και με περισσή χαρά και παιδικό ενθουσιασμό κρατούσα στην αγκαλιά μου νοερά την Ακρόπολη και τον Λυκαβηττό,το παρελθόν ,το παρόν και το μέλλον.......αισθανόμουνα ευτυχία και χαρά όπως οι πριγκήπισσες στα παραμύθια,αισθανόμουνα όλο το μεγαλείο της Αθήνας να το κρατώ σφιχτά στα δυό μου χέρια.......ένοιωθα περήφανη και ελεύθερη.......και γιατί να μη το εκμυστηρευτώ,είχα την αίσθηση ότι ήμουνα κυριάρχη αυτής της ομορφιάς που απλωνόταν μπροστά μου,ότι βρισκόμουνα σε κάποιο άλλο κόσμο ώστε να νοιώθω ότι ακόμη και οι παλιοί άρχοντες,οι βασιλιάδες του τόπου είχαν τα ανάκτορά τους χαμηλότερα από το σημείο που βρισκόμουνα και αναρρωτιόμουνα άν είχαν τη δυνατότητα και την ελευθερία να ανηφορίσουν μέχρι έδώ για να απολαύσουν χωρίς φόβο,όπως ένοιωθα εγώ,αυτή την ομορφιά.........και μετά από αυτά τα συναισθήματα,είχα πάντα ανάλογα με τον χρόνο μου,δύο επιλογές......η μία να τον ανηφορίσω από την αντίθετη πλευρά,όπου υπήρχαν και κάποια μαγαζιά,στα οποία θα αναφερθώ σε άλλη ανάρτηση,που υπήρχαν και ξύλινα παγκάκια που μου έδιναντη δυνατότητα να ξεκουραστώ και να ονειρευτώ,κοιτάζοντας τα νεοκλασσικά και όχι μόνο,ή να συνεχίσω την περιπλάνησή μου στο κέντρο της Αθήνας ή στα προάστεια της σε οποιαδήποτε κατεύθυνση χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα μαζικής κυκλοφορίας που περνούσαν από τον κεντρικό δρόμο της Αρδηττού......