"Μια αληθινή ιστορία " Μέρος Α΄

Κυριακή 16 Μαΐου 2010

Αγαπημένη μου Αναΐδα, ήθελα να σου υπενθυμίσω ότι είχα γράψει παλιότερα μια αληθινή ιστορία με ηρωίδα ένα μικρό κοριτσάκι που είχαμε αμοιβαία αισθήματα αγάπης,την οποία σου είχα στείλει για ανάρτηση,αλλά ως εκ θαύματος χάθηκε.....είναι ένα από τα θαύματα της μαθήτριάς σου......εύχομαι να μη χαθεί αυτή,την οποία γράφω με παραλλαγή,διότι δεν έχω κρατήσει αντίγραφο....ως συνήθως......η Μινωίτισσα από μικρό παιδί είχε μια μεγάλη αγάπη και ένα όνειρο.......η αγάπη της ήταν η θάλασσα που είχε τη τύχη να την απολαμβάνει από μικρό παιδί....οι γονείς της την πήγαιναν βόλτα στο λιμάνι,της μιλούσαν για τα πλοία και για τον κόσμο που υπάρχει πέρα από τη θάλασσα μακρυά και οι άνθρωποι που ταξιδεύουν έχουν πάντα όνειρα και οράματα.....πολύ συγκινητικά μου μιλούσε ιδιαίτερα ο πατέρας μου που η Κρήτη ήταν η δεύτερη πατρίδα του.....η αγάπη μου για τη θάλασσα ήταν τόση ,,φαίνεται ,ή η αγάπη των γονιών μου προς εμένα τόσο μεγάλη που δεν έτρωγα ποτέ το φαί μου και για να το φάω,με πήγαιναν βόλτα στη θάλασσα που άνοιγε η όρεξη μου για φαγητό και τα πνευμόνια μου με θαλασσινό αέρα.....το όνειρό μου ήταν να αποκτήσω ένα μικρό σπιτάκι με θέα τη θάλασσα.........σαν μεγάλωσα πολύ,το όνειρό μου πραγματοποιήθηκε..........είναι νόμος της φύσης,ότι τελικά επιθυμείς πολύ,το αποκτάς και το απολαμβάνεις.............'έζησα για πολλά χρόνια σαν βασίλισσα στο μικρό μου παλατάκι με θέα την θάλασσα σ΄όλο το μεγαλείο της και σ΄όλες τις μορφές της,άλλοτε ήρεμη,γαλήνια ,παιχνιδιάρα κι άλλοτε άγρια,φουρτουνιασμένη,άσπρη από το κακό της,γκρίζα,απόμακρη,και κάποτε-κάποτε μαυρισμένη......


Βέβαια δεν την χόρτασα ποτέ κι ούτε ακόμη δεν την έχω χορτάσει......μέχρι που κάποτε το μικρό παλατάκι έκλεισε ερμητικά και οι ανάγκες και οι υποχρεώσεις μου με κρατούσαν πολύ μακρυά του.....η γειτονιά συνήθισε την απουσία μου και τα κλειδαμπαρωμένα παράθυρα και το ονόμασε ,'το κλειστό σπίτι' και το ίδιο έλεγαν και οι φίλοι και γνωστοί που είχαν περάσει κάποιες μέρες ξεγνοιασιάς εκεί.Αυτή η κουβέντα με πονούσε πολύ....ειλικρινά με ράγιζε.......

1 σχόλια:

Τατιάνα Καρύδη είπε...

Μαρία μου αγαπημένη,
η θάλασσα είναι αγαπημένη στις καρδιές μας, κι όποιος έζησε κοντά της ξέρει οτι δεν μπορεί πια να ζήσει μακρυά της..
Και τα σπίτια που άκουσαν τις ανάσες μας για χρόνια, έχουν μέσα τους πάντα κομμάτι της ψυχής μας..
Μου είναι πολύ οικείο το Συναίσθημα, και Ιερό..

Και η συνέχεια προβλέπεται το ίδιο δυνατή σε Συναίσθημα..

Δημοσίευση σχολίου