Του επιτέθηκε για να του κλέψει την τυρόπιτα!

Του επιτέθηκε για να του κλέψει την τυρόπιτα!



Του έκλεψε την τυρόπιτα πριν... τη δαγκώσει!

Του έκλεψε την τυρόπιτα μέσα από το στόμα! Το απίστευτο περιστατικό συνέβη παραμονή των Χριστουγέννων στα Λιοντάρια και καταδεικνύει την κατάσταση εξαθλίωσης στην οποία βρίσκονται πλέον χιλιάδες άνθρωποι, οι οποίοι φθάνουν στο σημείο να κλέψουν για την επιβίωση τους.

Ο Ηρακλειώτης δεν μπορούσε να πιστέψει ότι του επιτέθηκε κάποιος με κίνητρο την τυρόπιτα που μόλις είχε αγοράσει. Όλα έγιναν τόσο γρήγορα που δεν πρόλαβε να δει τα χαρακτηριστικά του νεαρού, ο οποίος με …ταχυδακτυλουργικές κινήσεις άρπαξε την τυρόπιτα.

Δυστυχώς και στην πόλη του Ηρακλείου έχει αυξηθεί δραματικά ο αριθμός των ανθρώπων που καθημερινά ψάχνουν τους κάδους των απορριμμάτων ή καιροφυλαχτούν έξω από ταβέρνες και εστιατόρια προκειμένου να προλάβουν να μαζέψουν τα αποφάγια από τα τραπέζια των θαμώνων.

Παραμονή των Χριστουγέννων θαμώνες γνωστής ταβέρνας στην πόλη του Ηρακλείου περιήλθαν σε αμηχανία όταν νεαρός Έλληνας έτρεξε πάνω από τραπέζι που μόλις είχε αδειάσει για να φάει τα αποφάγια.
Από την πείνα του μαζί με ένα κομμάτι κρέας, «έτρωγε» και το κορδόνι της μπλούζας του. Συγκλονισμένος θαμώνας προσφέρθηκε να του κάνει το τραπέζι, ο νεαρός όμως αρνήθηκε και έφυγε βιαστικά, κουβαλώντας στα χέρια και στις τσέπες του τα αποφάγια της παρέας που είχε αναχωρήσει λίγο πριν.
Είναι εικόνες που «σφίγγουν» την καρδιά και είναι πλέον απόλυτα ενσωματωμένες με την καθημερινότητα μας. Η πείνα και η εξαθλίωση έχουν «χτυπήσει» κόκκινο.

Οικονομικοί μετανάστες αλλά και ντόπιοι. Ρυπαροί, αποστεωμένοι αδιαφορούν για τα βλέμματα οίκτου ή αποτροπιασμού. «Βουτούν» στους κάδους, αναζητώντας κάποιο φαγώσιμο για να ξεγελάσουν την πείνα τους.

Ένα απρόσμενο Χριστουγεννιάτικο δώρο!

Πιστεύω πως η απογοήτευση σκοτώνει τη φιλία με σύμμαχο τη σιωπή και τον αμείλικτο χρόνο.Και να που ξαφνικά, σε ανύποπτο χρόνο ,μία τυχαία συνάντηση που θα μπορούσε να είχε διακριτικά αποφευχθεί και από τις δύο πλευρές,έφερε τη μεγάλη ανατροπή......η συνάντηση ήταν απρόβλεπτη διότι και οι δύο θα μπορούσαν να είχαν αποφύγει να βρεθούν την ίδια στιγμή,στον ίδιο χώρο για τον ίδιο σκοπό.'ομως επέλεξαν και οι δύο μαζί με άλλους πολλούς,γνωστούς ή άσχετους μεταξύ τους και μεταξύ μας,να αποχαιρετίσουμε κάποιον κοινό γνωστό........η στιγμή ιερή,παντού σιωπή......και οι δύο παλιές παιδικές φίλες να στέκουν πλάι πλάι από επιλογή με σφιγμένα χείλη και μισκόκλειστα μάτια......η φιλία είχε διακοπεί.....είχαμε κοινώς απομακρυνθεί από επιλογή......είχαμε γνωρίσει τον κόσμο στην ίδια γειτονιά,τον ίδιο χρόνο και είχαμε πάμπολες κοινές εμπειρίες από το παιχνίδι στη γειτονιά,στο σχολείο,στις συντροφιές και στις επιλογές των νέων φίλων που έμπαιναν στη ζωή μας.....είμασταν ίδιες μα τόσο διαφορετικές....στην όψη...και προπάντων στο κοινωνικοοικονομικό επίπεδο......όμως η φιλία μας ήταν δυνατή......έρχόταν στο σπίτι μου για να έχει αποκλειστικότητα τη συντροφιά μου και εγώ λαχταρούσα να βρεθώ στο πολυτελές σπίτι της για να έχω όχι μόνο τη συντροφιά της,αυτή την θεωρούσα δεδομένη,αλλά και των μεγαλύτερων αδελφών της που ήταν χαρισματικά κορίτσια ,πρότυπά μου.....έτσι κυλούσαν τα παιδικά και εφηβικά μας χρόνια......έπειτα οι δρόμοι μας χώρισαν,έγιναν παράλληλοι....μα η φιλία,φιλία........συναντιόμασταν συχνά και μιλούσαμε για τις ζωές μας.......κάποιες φορές δε μιλούσαμε,κρατούσε συντροφιά η μια στην άλλη,έχοντας μαζί μας ένα κέντημα ή ένα πλεκτό.......δεχόμασταν τη διαφορετικότητα που υπήρχε ανάμεσα μας και δεν είχαμε καθόλου μυστικά.........τα χρόνια περνούσαν....οι υποχρεώσεις μεγάλωναν......εμείς μεγαλώναμε.....αλλάξαμε σπίτια,γειτονιά και χαθήκαμε........τα μεγάλα γεγονότα της ζωής μας.....τα μάθαινε η μία για την άλλη από τη στήλη των κοινωνικών θεμάτων της τοπικής εφημερίδας......κάποια τηλεφωνήματα που ακολουθούσαν μετά τα γεγονότα,ήταν τηλέφωνα για παράπονα,για κάλυψη ενοχών κλπ....μέχρι που έγινε η έκρηξη......περίμενε η μία ,την κίνηση μάτ,όπως λένε,η οποία από αμέλεια δεν έγινε......υπήρξε πολύ παράπονο και απόρριψη....που σκότωσε τη φιλία.....η σιωπή δεν είναι χρυσός ανάμεσα σε ανθρώπους που νοιώθουν προδομένοι ,τα θέλω,τα μπορώ,τα χρειάζομαι,είναι απαραίτητα ανάμεσα σε φίλους.........πόσο πληγωμένες ήμασταν και οι δύο που απουσιάζαμε από σημαντικά γεγονότα στη ζωή της μιάς ή της άλλης......η ειλικρίνεια,η συγγνώμη και το ελαφρύ δάκρυ που έσταζε από τα μάτια μας,έσωσε τη φιλία........ήταν το καλλίτερο χριστουγενιάτικο δώρο που έχω πάρει τα τελευταία χρόνια της ζωής μου......