Πανικός στα Μάλια από τις “γουρούνες” που τρομοκρατούν

Δευτέρα 1 Αυγούστου 2011

0 σχόλια

ΠΑΤΡΙΣ

Πηγή: Εφημερίδα Πατρίς (http://www.patris.gr/)
Συντάκτης άρθρου: Πατρίς (Email: patris@patris.gr)
Κατηγορία άρθρου: Τουρισμός
Hμ/νία - Ώρα: 29/7/2011, 14:46

Πανικός στα Μάλια από τις “γουρούνες” που τρομοκρατούν

Νύχτα τρόμου προχθές καθώς έκαναν ράλι μέσα στον οικισμό

Του Θάνου Περβολαράκη

Εικόνες απείρου κάλλους με εκατοντάδες γουρούνες να κυκλοφορούν σε κάθε δρόμο των Μαλίων δημιουργώντας προβλήματα κυκλοφορίας στην περιοχή κι εγκλωβίζοντας τους κατοίκους που δεν μπορούσαν να κινηθούν με ασφάλεια επικρατούσαν χθες στο τουριστικό θέρετρο της ανατολικής Κρήτης.
Η άφιξη τις τελευταίες ημέρες εκατοντάδων Βρετανών κυρίως από το Λούτον της Αγγλίας οι οποίοι κατά ομάδες ενοικιάζουν τα συγκεκριμένα μοτοποδήλατα, προκάλεσε κυκλοφοριακό έμφραγμα στην περιοχή των Μαλίων ενώ η επικίνδυνη οδηγική συμπεριφορά ορισμένων Βρετανών οδήγησε τους κατοίκους να καταγγείλουν δεκάδες περιστατικά στο αστυνομικό τμήμα της Χερσονήσου.
Η προχθεσινή βραδιά στα Μάλια ήταν η χειρότερη των τελευταίων ετών όπως μας είπαν κάτοικοι, καταστηματάρχες αλλά και αστυνομικοί.
«Οι κάτοικοι παραπονούνταν και με το δίκιο τους ότι οι οδηγοί αυτών των μηχανών οδηγούν επικίνδυνα, τρέχουν σε κατοικημένες περιοχές κοκ. Πηγαίναμε να ελέγξουμε την κατάσταση και την ίδια στιγμή ανάλογα περιστατικά εμφανίζονταν και σε άλλα σημεία» τόνισε αστυνομικός.
Στο σημείο γύρω από το Κοιμητήριο Μαλίων, επικράτησε πανικός ενώ από τους περίπου 1000 τουρίστες, συνελήφθησαν οχτώ για διατάραξη ασφάλειας συγκοινωνιών καθώς αποτελούσαν δημόσιο κίνδυνο. Στο σημείο, με παρέμβαση της Δημοτικής Αρχής Χερσονήσου, έσπευσε ο Εισαγγελέας Ηρακλείου και μεγάλη αστυνομική δύναμη ενώ κατατέθηκαν εκ μέρους της δημοτικής αρχής 146 μηνύσεις
Σε δηλώσεις του ο δήμαρχος Χερσονήσου Ζ. Δοξαστάκης καταδίκασε τα φαινόμενα αυτά που δυσκόλεψαν και έθεσαν τη ζωή κατοίκων, εμπόρων και παραθεριστών των Μαλίων. «Η κατάσταση υπερέβη κάθε όριο. . Ήταν τόσο έκρυθμη η λειτουργία των Μαλίων όπου κάτοικοι επιχειρηματίες εξανέστησαν. Το Αστυνομικό Τμήμα Χερσονήσου επιλήφθηκε αυτών των περιστατικών που προκλήθηκαν από την παρουσία και την άφιξη 1000 Βρετανών οι οποίοι εκμίσθωσαν αμέσως αυτά τα τρίκυκλα και τετράκυκλα οχήματα αρχίζοντας με τρόπο ανεξέλεγκτο και πέρα από τα ελεγχόμενα πλαίσια των δυνατοτήτων που έχει η περιοχή να δεχτεί όλη αυτή την επιβάρυνση, να λειτουργούν με τρόπο απαράδεκτο και να θέτουν σε κίνδυνο τις ζωές , την ασφάλεια και την υγιεινή. Εμείς πολύ σύντομα, από τον περασμένο Απρίλιο είχαμε πει ότι οι εμπλεκόμενες υπηρεσίες θα πρέπει να επιληφθούν άμεσα και μάλιστα οργανωμένα. Το δημοτικό συμβούλιο έπραξε αυτά που μπορούσε και κατηγορηθήκαμε για την αυστηρότητα των μέτρων μας» είπε ο κ. Δοξαστάκης
Πάντως και οι καταστηματάρχες παραπονιούνται για την κατάσταση που επικρατεί, καθώς όπως μας είπαν η παρουσία τόσων πολλών μηχανών φοβίζει τους τουρίστες που θέλουν να κάνουν τις αγορές τους και δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν με ασφάλεια στην περιοχή.
Πληροφορίες αναφέρουν ότι οι οδηγοί αυτών των μηχανών πολλές φορές στήνουν και αγώνες με τις «γουρούνες» θέτοντας όχι μόνο σε κίνδυνο τη ζωή των περαστικών αλλά και τη δική τους.

Αναδημοσίευση


Μάνα προσεύχεται..

Τρίτη 19 Ιουλίου 2011

3 σχόλια
Μάνα,απόψε πάω για δουλειά,είπε ο 27χρονος γιός στη μάννα του,ανοίγοντας με θόρυβο την πόρτα του σπιτιού.
Η μάνα,ακουμπισμένη στον νεροχύτη της κουζίνας της,ξαφνιάστηκε.Ακούμπησε  με τα χέρια της το πρόσωπό της,βεβαιώθηκε ότι είναι ξύπνια και άρπαξε γρήγορα-γρήγορα ένα μεγάλο κρεμμύδι κι άρχισε άσκοπα να το καθαρίζει....μα πρίν ακόμη ακουμπήσει το μαχαίρι στο κρεμμύδι,τα μάτια της είχαν βουρκώσει και το βλέμμα της θόλωσε...άφησε το μαχαίρι,ζούληξε το κρεμμύδι στα χέρια της και προσπάθησε να αντικρίσει κατάματα το γιό της που βρισκόταν ήδη δίπλα της.....η μάνα τάχασε....είδε ένα άλλο πρόσωπο στο πρόσωπο του γιού της που είχε καιρό να δεί...το πρόσωπό του έλαμπε και τα μάτια μου ήταν τόσο μα τόσο εκφραστικά...είχε χαρά,έλαμπε από χαρά το παιδί της.....δεν είχε κανένα ενδοιασμό ούτε φόβο για το ξεκίνημα του.....η μάννα με σπασμένη φωνή ίσα-ίσα που πρόλαβε και ψέλλισε,καλή αρχή,να προσέχεις,να χεις την ευχή μου και την ευχή της Παναγιάς.....ο γιός μάλλον δεν άκουσε όλα τα λόγια της,γιατί ήδη είχε φύγει τρέχοντας προς στη σκάλα για να πάει για δουλειά....η μάνα πήγε στα εικονίσματα και με δάκρυα χαράς,προσευχήθηκε για το νέο ξεκίνημα του παιδιού της......επιτέλους είδε το παιδί της χαρούμενο .......και δεν ήθελε να σκεφθεί τίποτα άλλο....όλα θα πάνε καλά,το ελπίζει και δε θέλει να παρακαλέσει γι αυτό....όλα θα πάνε καλά....επαναλαμβάνει κι απόψε και μοιράζεται τη χαρά της και τους προβληματισμούς της με τους φίλους της......προσπάθησε να μεγαλώσει όσο καλλίτερα μπορούσε τα παιδιά της....

ο μικρότερος ξεχώριζε.....ήταν άνετος από παιδί,έξυπνος,ετοιμόλογος.....άριστος μαθητής.....ξεχώριζε όπου πήγαινε......τα συγχαρητήρια πηγαίνανε στη μάνα που ταπεινά τα δεχότανε....το παιδί μεγάλωσε,με ευκολία πραγματοποίησε τα όνειρά του...φοίτησε σε πανεπιστήμιο της πρώτης του επιλογής,στην πρωτεύουσα,τέλειωσε κανονικότατα,προχώρησε σε μεταπτυχιακό σε πανεπιστήμιο της Αγγλίας,υπηρέτησε στο  στρατό,έγινε αξιωματικός  και όταν απολύθηκε,άρχισε να ψάχνει για δουλειά......έστελνε βιογραφικά,πήγαινε σε συνεντεύξεις,άψογα ντυμένος ,σοβαρός και λιγομίλητος....έπαιρνε υποσχέσεις,έκανε όνειρα μαζί με τους γονείς του και πίστευε σ΄ ένα λαμπρό μέλλον.....οι μέρες περνούσαν,οι μήνες,τα χρόνια.......οι υποσχέσεις έμειναν υποσχέσεις,οι αναζητήσεις συνεχιζόταν και οι απογοητεύσεις ακολουθούσαν.....κάποτε,κάποιος υποψήφιος εργοδότης,του τηλεφώνησε και τον κάλεσε για συνέντευξη.....ταξίδεψε γύρω στα εκατό χλμ.με την χαρά της αναμονής για εύρεση εργασίας....ο εργοδότης του άνοιξε τα μάτια...τον συμβούλεψε να αλλάξει το βιογραφικό του,να γράψει ότι είναι απόφοιτος Λυκείου και ότι γνωρίζει ξένες γλώσσες....μ΄αυτή την αλλαγή,είχε πιθανότητες να προσληφθεί στην εταιρεία.....ο νεαρός δέχτηκε,η πρόσληψη δεν έγινε,αλλά ο νεαρός εξακολουθούσε να στέλνει τα δεύτερα βιογραφικά.....αναμονή στην αναμονή....ο νεαρός κλεινόταν στον εαυτό του,απέφευγε ερωτήσεις των γονιών,απέφευγε τους φίλους του,γινόταν σκοτεινός και σκεπτικός....η μάνα αγωνιούσε,ώρες-ώρες λύγιζε,κάποτε θύμωνε πολύ και δεν ήταν ικανή να συμπαρασταθεί στο παιδί της......το έβλεπε και πονούσε....έμενε σιωπηλή,απόμακρη....μα εξακολουθούσε να ελπίζει και να παρακαλεί το Θεό για αλλαγή....
ταυτόχρονα έψαχνε,ρωτούσε και ζητούσε.......υποσχέσεις πολλές από φίλους,γνωστούς,επιχειρηματίες.....άρχιζε η τουριστική περίοδος.....όλοι ζητούσαν σερβιτόρους με πτυχίο τουριστικής σχολής.....ο γιος έκανε αιτήσεις για βοηθός σερβιτόρου και μπήκε σε λίστα αναμονής.....ο καιρός περνούσε.....οι γνωστοί δεν είχαν ξεχάσει.....και μιά βραδυά σε μιά συντροφιά,κάποιος μιλά για μιά καινούργια δουλειά.......σεκιουριτάς στα ξενοδοχεία.....την επομένη αρχίζει ο αγώνας δρόμου για την άδεια του σεκιούριτι....η διαδικασία ήταν χρονοβόρα,ο εργοδότης σε αναμονή.....η μάνα έτρεξε,παρακάλεσε,ζήτησε να εκδοθεί η άδεια.....βρέθηκε δουλειά,έλεγε,μετά από τρία χρόνια ανεργίας....κι όλοι κατανοούσαν,από τον κατώτερο υπάλληλο μέχρι τον ανώτερο.....τελικά εμείς θα σωθούμε μεταξύ μας,με την αλληλοϋποστήριξη και την κατανόηση,αν πραγματικά το επιθυμούμε να σωθούμε....η άδεια εκδόθηκε σε χρόνο ρεκόρ,κι ο γιός απόψε πάει για δουλειά,5Ο χλμ.μακρυά από το σπίτι του,ωράριο 12-7π.μ. να φυλά τους ξέφρενους νεαρούς τουρίστες που διασκεδάζουν σε κέντρα νυχτερινά της περιοχής Μαλλίων  στην Κρήτη,που από κάποιο ρεπορτάζ δημοσιογράφου πρίν από χρόνια,πληροφορηθήκαμε,ότι σε ερώτησή τους  που βρίσκονται,απαντούσαν οι τουρίστες πάντα,ότι βρισκόταν στο Φαληράκι της Ρόδου....ο γιός βρήκε δουλειά και έχει χαρά......η μάννα ελπίζει,προσεύχεται και δεν αγωνιά....όλα θα πάνε καλά........

Δίχτυα από παλιά δαντέλα: Τη λένε Δόνα..

Δευτέρα 18 Ιουλίου 2011

0 σχόλια
Το κείμενο αυτό προέρχεται από: Δίχτυα από παλιά δαντέλα http://anemondixtia.blogspot.com/#ixzz1Sa7ImF8n
Η φίλη μου Ρεγγίνα, μου επέτρεψε να φέρω κι εδώ στο σπίτι μου, τη Δόνα..

Τη λένε Δόνα.
Από το : Αηδόνα. 

Εκεί βρέθηκε και μετοίκησε στην Ερείκουσα στα χέρια της Σταυρούλας Κατέχη.
Η Σταυρούλα είναι η ιδιοκτήτρια του ξενοδοχείου "Ερείκουσα".
Η Σταυρούλα βρήκε τη Δόνα στην Αηδόνα,  το 2005, όταν δεν είχε όνομα..
Όταν  ήταν ένα μικρούλι ανώνυμο χελωνάκι που έπεσε στο μονοπάτι, με απαλό τρυφερό καβούκι, ανυπεράσπιστο, φοβισμένο. Έτρεμε η καρδούλα του. 
Το  στέγασε προστατευτικά μέσα στα χέρια  της, και στην καρδιά της.

Ένοιωσε τη χελωνίτσα ζεστή μες την παλάμη της και δεν την άφησε ποτέ. 
Της έδωσε όνομα,  την έκανε δική της, την εξημέρωσε, όπως ο μικρός πρίγκιπας εξημέρωσε την αλεπού και το τριαντάφυλλο, κι ας μην ήταν τόσο δυνατή σαν την αλεπού ούτε τόσο εύθραυστη όσο το τριαντάφυλλο.

Είναι η Δόνα του σπιτιού τους. 
Είναι υιοθετημένη κι αγαπημένη.
Είναι εξημερωμένη.
 Η Σταυρούλα είναι δυνατή γυναίκα  με ηγετική προσωπικότητα, αντοχές στα δύσκολα, δυναμική, που δεν αφήνει περιθώρια στο συναίσθημα να ξεχειλίσει.
Εκτός ίσων αν  βρεθεί η Δόνα στο μονοπάτι της, ή αν  τύχει στο δρόμο της ο Πεπίτο, το πληγωμένο ταχυδρομικό περιστέρι.. 
Τότε ξεχειλίζει η Τρυφερότητα.. 
Αμέσως οργανώνει άγρυπνη φροντίδα με απαράμιλλη μεθοδικότητα.
Η Στοργή της είναι ορμητική, όσο η αποφασιστικότητά της.

--------------------------------------------------------------------------------------------------
«Τι σημαίνει «εξημερώνω»;» (...) «Είναι κάτι πολύ ξεχασμένο», είπε η αλεπού. «Σημαίνει «δημιουργώ δεσμούς"». «Δημιουργώ δεσμούς;» «Βέβαια», είπε η αλεπού. «Για μένα, ακόμα δεν είσαι παρά ένα αγοράκι εντελώς όμοιο με εκατό χιλιάδες άλλα αγοράκια. Και δεν σ' έχω ανάγκη. Και δεν μ' έχεις ανάγκη ούτε κι εσύ. Για σένα, δεν είμαι παρά μια αλεπού όμοια με εκατό χιλιάδες αλεπούδες. Όμως, αν μ' εξημερώσεις, θα 'χουμε ανάγκη ο ένας τον άλλο. θα 'σαι για μένα μοναδικός στον κόσμο, θα 'μαι για σένα μοναδική στον κόσμο...» «Αρχίζω να καταλαβαίνω», είπε ο μικρός πρίγκηπας. «Υπάρχει ένα λουλούδι... νομίζω ότι με έχει εξημερώσει...» «Μπορεί», είπε η αλεπού. (...) Αλλά η αλεπού ξαναγύρισε στην ιδέα της: «Ή ζωή μου είναι μονότονη. Κυνηγώ κότες, οι άνθρωποι με κυνηγούν. Όλες οι κότες μοιάζουν μεταξύ τους, κι όλοι οι άνθρωποι μοιάζουν μεταξύ τους. Έτσι πλήττω λιγάκι. Αλλά αν μ' εξημερώσεις, η ζωή μου θα 'ναι σα φωτισμένη απ' τον ήλιο. θ' αναγνωρίζω έναν ήχο βημάτων πού θα 'ναι διαφορετικός απ' όλους τους άλλους. Τ' άλλα βήματα με κάνουν να ξαναγυρνώ κάτω απ' τη γη. Τα δικά σου θα με καλούν σα μουσική να βγω απ' την υπόγεια φωλιά μου. Και μετά, κοίτα! Βλέπεις εκεί κάτω τους κάμπους με το στάρι; Εγώ δεν τρώω ψωμί. Το στάρι εμένα μού είναι άχρηστο. Οι κάμποι του σταριού δεν μου θυμίζουν τίποτα. Κι αυτό είναι θλιβερό. Αλλά έχεις μαλλιά χρυσαφιά. Έτσι θα 'ναι θαυμάσια, αν μ' εξημερώσεις! Το στάρι, που είναι χρυσαφί, θα με κάνει να σε θυμάμαι. Και θα μ' αρέσει ν' ακούω τον άνεμο στα στάρια...» Η αλεπού σώπασε καί κοίταξε για πολύ το μικρό πρίγκηπα: «Σε παρακαλώ ...εξημέρωσέ με!», είπε. (...) Έτσι ο μικρός πρίγκηπας εξημέρωσε την αλεπού. Κι όταν πλησίασε η ώρα της αναχώρησης: «Α!» είπε η αλεπού... «θα κλάψω». «Εσύ φταις», είπε ο μικρός πρίγκηπας, «εγώ δεν ήθελα καθόλου το κακό σου, αλλά θέλησες να σ' εξημερώσω». «Ναι σίγουρα», είπε η αλεπού. «Αλλά θα κλάψεις!», είπε ο μικρός πρίγκηπας. «Ναι σίγουρα», είπε η αλεπού. «Τότε δεν κερδίζεις τίποτα!» «Κερδίζω», είπε η αλεπού, «εξ αιτίας του χρώματος που έχει το στάρι.» Μετά πρόσθεσε. «Πήγαινε να ξαναδείς τα τριαντάφυλλα, θα καταλάβεις ότι το δικό σου είναι μοναδικό στον κόσμο, θα ξανάρθεις να μ' αποχαιρετήσεις, κι εγώ θα σου χαρίσω ένα μυστικό.»( Απόσπασμα από το "Μικρό Πρίγκιπα" του Αντουάν Ντε Σαιντ Εξιπερύ - Antoine de Saint-Exupery - Le petit prince).


Δίχτυα από παλιά δαντέλα: Τη λένε Δόνα..

Συμμετέχω στο παιχνίδι..!

Τρίτη 12 Απριλίου 2011

1 σχόλια

Συμμετέχω στο παιχνίδι που συνεχίζει η Ρεγγίνα που συνεχίζει η Χαρά που συνεχίζει και που συνεχίζει..!
Αυτό που θα επιθυμούσα πολύ είναι μία βόλτα στo Λιστόν και ένα ζεστό καπουτσίνο με πολύ κουβέντα με την Ρεγγίνα.....oνειρεύομαι αυτή τη γλυκειά συντροφιά και αρχίζω....απάντηση στην
1η ερώτηση....
σ΄αυτά τα μαγαζιά έχω να πάω κάτι χρόνια...προτιμώ τα παραδοσιακά καφενεία .....
2η ερώτηση,
στην ντουλάπα μου έχω εδώ και χρόνια ένα δαντελένιο,λευκό γιλέκο,χειροποίητο απο τα χέρια της μητέρας μου,που δεν μου κάνει πλέον και δεν έχω αποφασίσεί ακόμη που θα το χαρίσω.....3η ερώτηση....
πιστεύω πως οι άλλοι δε γνωρίζουν τον κακό ευατό μου γιατί τον κρύβω από ντροπή......όσοι μ΄έχουν ανακαλύψει,μου είπαν με μισόλογα ότι είμαι σκέτη φρίκη....
4η ερώτηση....
ειλικρινά θα ήθελα ένα ταξίδι στην ΚΕΡΚΥΡΑ.
5η ερώτηση....
τι άλλο θέλει ο δίδυμος.....καφέ με γάλα.....6η ερώτηση...
θλίψη,απογοήτευση,τέντωμα νεύρων και αντοχών.
7η..
δεν ξέρω,δεν απαντώ.
8η...
παλιομοδίτικο....δένομαι συναισθηματικά με τα ρούχα μου...ιδίως μ΄αυτά που μου κάνουν δώρο,αγαπημένα πρόσωπα.
 ερώτηση...
οι τυχεροί μου αριθμοί είναι δύο,το έξι και το επτά...τώρα αν σας κάνω ανάλυση,θα πείτε,τυχαίο.....
ιοη ερώτηση...
κολύμπι και παρέα....ιιη..καμμία ενοχή....ότι κάνω πιστεύω ότι το θέλω και το δικαιούμαι.....
ι2η...
δε γνωρίζω,δεν απαντώ...
13η..
σ αυτή τη φάση της ζωής μου που έχω πολύ θυμό,πιστεύω στη δύναμη του χρήματος και μόνο σ΄αυτήν δυστυχώς.......16η
δεν έχω φαντασία...
17.....
ήλπιζα ότι ελπίζω και μέχρι σήμερα...
χίλια ευχαριστώ γλυκειά μου πριγκίπισσα.



Απουσία

Σάββατο 12 Μαρτίου 2011

7 σχόλια


Μέσα στην απρόσμενη και ξαφνική χιονιά της άνοιξης,έφυγε μια κυρία πλήρης ημερών,μια πραγματική αρχόντισσα,η τελευταία γειτόνισσα  μας.....ο θάνατός της,λογικός και αναμενόμενος......μας μάζεψε όλους εκεί στο σπίτι της.....μιά χούφτα ανθρώπους.....όλοι γείτονες δεύτερης γενιάς  και τα παιδιά μας.....γείτονες τρίτης γενιάς.........ήταν και κάποιοι συγγενείς της.......όλοι μαζί ......γύρω της  και όλοι κοιταζόμασταν στα μάτια και αναπολούσαμε τα χρόνια που ζήσαμε κοντά της και τις εμπειρίες μας από την παρουσία της......ήταν η πρώτη κάτοικος της γειτονιάς......ήρθε μαζί με τους γονείς της που έκτισαν τη μοναδική μονοκατοικία στην περιοχή.....ζούσε με τα μεγαλύτερα αδέλφια της που σταδιακά  έφευγαν ακολουθώντας τη μοίρα τους κι΄εκείνη εκεί να περιμένει τη δική της τη σειρά για να αποκατασταθεί οικογενειακά......την ίδια εποχή,κάποιοι άλλοι έκτιζαν το σπίτι τους μαζί με την οικογενειακή τους ευτυχία........δίπλα στη μονοκατοικία,παραδίπλα,απέναντι ,έτσι ώστε σιγά-σιγά να σχηματιστεί μια γειτονιά......

κι ενώ περίμενε τη δική της μοίρα,η μοίρα την έταξε να παρακολουθεί τις ζωές των γειτόνων της,είδε τους γάμους των γονιών μας,τις γεννήσεις μας,το μεγάλωμά μας.Παρακολουθούσε τα παιχνίδια μας,τις ζαβολιές μας,τα πειράγματά μας,τις φιλίες μας.Πότε-πότε γελούσε μελαγχολικά,άλλοτε μας συμβούλευε και μας μιλούσε πάντα με ηρεμία  και οι κουβέντες της ήταν συνετές και σοφές......τη σεβόμασταν πολύ όπως και οι γονείς μας.Αφοσιωμένη στις υποχρεώσεις των οικογενειών των αδελφών της ,δεν είχε περίσσιο χρόνο για άσκοπες καθημερινές επισκέψεις στα σπίτια των γειτονισσών της.Δεν έκανε επισκέψεις,αλλά σαν αρχόντισσα που ήταν δεχόταν επισκέψεις.....η βεράντα του σπιτιού της ήταν ο μαγνήτης της γειτονιάς....θυμάμαι κάθε απόγευμα,τα καλοκαίρια,να ανοίγει τη βαριά πόρτα του σπιτιού της,να πλένει και να σφουγγαρίζει τη βεράντα και μετά να κλείσει πάλι τη πόρτα της.Η πόρτα της και τα παράθυρά της ήταν κλειστά,τόσο χρόνο όσο χρειαζόταν να φορέσει το καλοραμμένο φόρεμά της,να βάλει τα κατούνια της,να φτιάξει τα μαλλιά της,να δροσιστεί με ελαφρύ άρωμα για να βγάλει την καρεκλίτσα της στην πεντακάθαρη βεράντα με τα λαμ[ερά πλακάκια και να αγναντεύει τη γειτονιά....

Hταν επιλεκτική στις συντροφιές της......προστάτευε τον εαυτό της....είμαι μόνη έλεγε συχνά.....αν η παρέα την ενοχλούσε,άλλαζε διάθεση,προσποιόταν ότι είχε δουλειά και κλειδωνόταν στο σπίτι της...αυτό βέβαια συνέβαινε σπάνια,διότι οι γειτόνισσες τη σεβόταν και δεν τη στεναχωρούσαν.....τα χρόνια περνούσαν.....όσο μεγάλωνε,επιζητούσε διακριτικά κάποια βοήθεια για πληρωμή λογαριασμών,συμβουλή για επισκευή μικροσυσκευών.Πάντα γενναιόδωρη,μας φίλευε μ΄ένα φρέσκο φρούτο ή λαχανικό από τον κήπο της......έζησε τους θανάτους των γονιών μας,τους θανάτους των αδελφών της,τους γάμους  κάποιων παιδιών μας.....και συμμετείχε με ανάλογα αισθήματα όπως ο στενός μας συγγενής......τα χρόνια περνούσαν.....ήταν εκεί,πάντα παρούσα.....η απουσία της μας ανησυχούσε......συνηθίσαμε σιγά-σιγά να βλέπουμε τις περισσότερες  ώρες της ημέρας τα πορτοπαράθυρά της κλειστά.....αν το βράδυ δεν άναβε το φως,ανησυχούσαμε και της κτυπούσαμε την πόρτα.....ποτέ δεν παραπονιόταν ότι δεν είναι καλά...είμαι κουρασμένη,έλεγε συχνά και συνηθίζω να πλαγιάζω......τη φρόντιζαν περιστασιακά τα ανήψια της και όταν της πρότειναν να αλλάξει κατοικία,αρνήθηκε πεισματικά....είπε,έχω τη γειτονιά,δεν πάω πουθενά.....έτσι έγινε...έδωσε παραγγελία αν ένα πρωίνό δεν ανοίξει τα παράθυρά της,να νοιαστούν γι΄αυτήν.....έτσι έγινε....όπως ακριβώς το είχε πεί.....ένα πρωινό ζήτησε βοήθεια...είχε πέσει στο πάτωμα,είχε γλιστρήσει στα πανέμορφα πλακάκια του σπιτιού της,λερωμένα από λιβάνι,που καθώς συνήθιζε να θυμιάζει και΄έτσι όπως δε έβλεπε ,το λιβάνι της έπεφτε κάτω....αυτό ήταν...η αρχή του τέλους...η αρχή του γολγοθά της.....μεταφέρθηκε στο  Νοσοκομείο.....ήμουνα εκεί...κάθε πρώι την χτένιζα και τη δρόσιζα με κολώνια.....και πόσο το χαιρόταν...μ΄ευχαριστούσε.....και τα βράδυα μας αποζητούσε...φώναζε τις γειτόνισσες,μία μία χωριστά....πρόλαβε και μας ευχαρίστησε,μας έδωσε ευχές ,γύρισε στο σπίτ της και ασφαλής πιά....που ήταν στο κρεβάτι της...άφησε και τη τελευταία της πνοή......πήγαμε όλοι εκεί....μια φούχτα άνθρωποι που την αγάπησαν και μας αγάπησε......έφυγε....έμεινε η μονοκατοικία με τα κλειστά πορτοπαράθυρα......η τελευταία αξία της γειτονιάς......

Ροζ τριαντάφυλλα

Πέμπτη 17 Φεβρουαρίου 2011

2 σχόλια