Οι σκέψεις χορεύουν ακανόνιστα στο μυαλό μου όπως ακριβώς
χορεύουν και λικνίζονται οι φλόγες στο
αναμμένο τζάκι ,το σημερινό βροχερό χειμωνιάτικο πρωινό,στο σπίτι που οριστικά θα αποχωριστώ στους πρόποδες του
ιερού όρους Γιούχτα. Σήμερα ήρθα με σκοπό
να ξεκινήσω την μετακόμιση…..οι φλόγες όμως του τζακιού με συνεπαίρνεστε και με
καθηλώνουν στη θέα τους……λεπτές,λυγερές,όμορφες,εκθαμβωτικές, βιάζονται στο χορό
τους για να χαθούν οριστικά……έτσι
ακριβώς όπως χάνεται η κάθε στιγμή της ζωής μας……και κυλά στο ποτάμι του χρόνου ,ίδια σταγόνα με
όλες τις άλλες,χωρίς ξεχωριστή υπόσταση και ταυτότητα……είναι το τελευταίο
πρωινό στο σπίτι αυτό….ένα σπίτι που σύντομα γνώρισα κι αγάπησα,όπως εξ άλλου αγαπώ κάθε τι που έχει σχέση με τα παιδιά μου……ήμουνα επιθυμητή επισκέπτης, όπως μ΄έχουν συνηθίσει
μέχρι σήμερα…..μου δίδουν κλειδί
και περιμένουν να γυρίσουν να βρούν ένα
σπίτι όμορφο,καθαρό,με σεβασμό πάντα στην ατομικότητά τους…..κάθε γωνιά δική
τους που είναι αναγκαία επιλογή
τους,έχει την αύρα τους μα και κάτι από τη ζωή μου……η εναλλαγή,η διακόσμηση,η
διαφορετικότητα του χώρου και του τόπου
με ανανεώνει σε συνδυασμό με την ελευθερία μου για τις επισκέψεις
μου……και η οριστική μετακόμιση,πάντα με πληγώνει…..ο χρόνος τρέχει και μαζί του οι υποχρεώσεις μου……
ξεκίνησα
πρωί,και σαν έφθασα στην αυλή με το κλειδί στο χέρι, έτρεχα να μπω μέσα στο
σπίτι για να ζεσταθώ…….ο δυνατός αέρας,το βουνίσιο κρύο και η ψιλή βροχή
πάγωσαν τα χέρια και το πρόσωπό μου στη στιγμή όμως το βλέμμα μου και τα πόδια
μου σταματούσαν στα
φρεσκοσπασμένα,δροσερά κλαδιά των κυπαρισσιών που στόλιζαν το βουνό. Κλαδιά παντού,στην αυλή,στην
βεράντα,στα παράθυρα,στη σκέπη του σπιτιού…….βίαια κομμένα κλαδιά,μικρά και μεγάλα Χριστουγενιάτικα δενδράκια που θα
μπορούσαν τόσο όμορφα να στολιστούν και να ομορφύνουν κάποια σαλόνια
σπιτιών,κείτουνταν κάτω και κάπου-κάπου
παρασειρόταν από την ορμή του αέρα…..ένιωθα ότι ζητούσαν βοήθεια να σηκωθούν
……….πρώτο μου μέλημα λοιπόν,αφού ζεστάθηκα για λίγο στον χώρο τον εσωτερικό,να
βγώ στο κρύο και να μαζέψω τα κλαδιά…τι κρίμα που πέρασαν οι γιορτές…..όμως
ποτέ δεν είναι αργά για φροντίδα κι αγάπη στα φυτά…….
.τα κλαδιά έσταζαν δάκρυα
βροχής και κάποια είχαν προλάβει κιόλας να λερωθούν από τη λάσπη…..μάζεψα όσα
μπορούσα για να μη βραχώ….τ ΄ακούμπησα προσεκτικά να στεγνώσουν και στάθηκα στο
παράθυρο να δω το χειμωνιάτικο τοπίο από ψηλά και να μαζέψω κι άλλα
κλαδάκια…..ομίχλη παντού….αστραπές,φωτίζουν βιαστικά την ατμόσφαιρα για να
δώσουν τη θέση τους στις ισχυρές βροντές…..ένα φως φαίνεται αχνό κάπου μακρυά
,να αναβοσβήνει και να χάνεται μες στη
καταχνιά….είναι αεροπλάνο της γραμμής και μέσα είναι ο γιός μου ….Θεέ μου…τι
βλέπω και τι νοιώθω μες την καταχνιά…….το βλέμμα μου ψάχνει τη μεγάλη εκκλησιά
στον απέναντι λόφο,μια άγνωστη ακόμη σε μένα εκκλησιά……μα τι να ψελλίσουν τα
χείλη μου….αφού δεν φαίνεται ούτε η
εκκλησιά…….κάποια φώτα στη σειρά,λίγο πιο χαμηλά σηματοδοτούν τον κεντρικό
δρόμο….η εικόνα ξεχωριστή,εντυπωσιακή…..βροχή,βροχή…..και τι άλλο θα
μπορούσα να δω…..χιόνι,χιόνι….περιμένω να δω……..μα να ,απομακρύνομαι για λίγο
από τα παράθυρα,για να τακτοποιήσω τις κουρτίνες που κατέβασα και να σου
ξαφνικά,αισθάνομαι το σπίτι να έχει φως…..η ομίχλη εξαφανίστηκε σε σύννεφα που
έτρεχαν γοργά γύρω-τριγύρω από το σπίτι και το βουνό….
το θέαμα μαγευτικό…..κάποιος αέρας δυνατός έπαιρνε την ομίχλη που έτρεχε σαν καπνός και σκόρπιζε το φως….να και μια αχνή στήλη,ουράνιου τόξου,ελπίδα πρωινή……οι φλόγες στο τζάκι εξακολουθούν να χορεύουν,ζωηρές…..μα και κάποιες ,λεπτές ακτίνες του ήλιου μπαίνουν μέσα στο σπίτι,περήφανες,αγέρωχες,λαμπερές……η εκκλησιά στο απέναντι λόφο έγινε ορατή με την κατακόκκινη στέγη της και το ψηλό καμπαναριό…..τώρα τι να ψελλίσουν τα χείλη μου…..η καταιγίδα πέρασε…..ένα απλό =δόξα τω Θεώ=.,τα σκυλιά του διπλανού σπιτιού ζωήρεψαν στη θέα ενός κοπαδιού από πρόβατα που μαζί με τον βοσκό,έτρεχαν στους πρόποδες του βουνού ,βιαστικά……όλα ήταν όμορφα…….κάτω η θάλασσα φαινόταν γαλάζια,ήρεμη…..και η μικρή κωμόπολη στα πόδια του βουνού, έλαμπε κι αυτή……καθαρή και ξεπλυμμένη από τη δυνατή βροχή…..θαρρεύτηκα κι εγώ….βγήκα έξω στο βουνό…..
πήρα τη φωτογραφική μηχανή και τα απαραίτητα για να μαζέψω χόρτα και πρώιμα, ανοιξιάτικα λουλούδια…..το τηλέφωνο χτυπά….ήταν ο γιός μου,έφθασε καλά στον προορισμό του……..περπατούσα ανάμεσα στις λάσπες και στα νερά…..ο ήλιος με συντρόφευε…..μα όχι για πολύ…….ο ουρανός άρχισε πάλι να σκοτεινιάζει…..συννεφάκια αραιά,γινόταν γρήγορα πυκνά και σκοτεινά…….έτρεξα στο σπίτι γοργά…..οι φλόγες στο τζάκι ακόμη χορεύουν…..οι δουλειές περιμένουν…..η εμπειρία μοναδική,οι αναμνήσεις καλά φυλαγμένες στο μυαλό και στη φωτογραφική μηχανή…….η μέρα προχωρεί……και μια δουλειά ξαφνικά μου προέκυψε….να ψήσω καφέ στη χόβολη του τζακιού……ο καφές αργεί……πόσο μου αρέσει αυτή η αργοπορία…….το βλέμμα γύρω –τριγύρω και κάπου-κάπου στον καφέ,δεν χορταίνει να αποχαιρετά την κάθε γωνιά του αγαπημένου αυτού σπιτιού…….όλα χωράνε στο μυαλό μας και τα καλά και τα κακά…σήμερα πήρα μαζί μου τα καλά και αποχωρίστηκα το σπίτι…..θα ξαναγυρίσω να μαζέψω τη στάχτη από το σβησμένο πλέον τζάκι….θα την πάρω μαζί μου όπως και τα κλαδιά και θα τα κάνω λίπασμα στα δικά μου φυτά,στην αυλή του σπιτιού μου.
.jpg)
